4. Covid bleef plakken

Plotselinge vermoeidheid

Toen ik terugkeerde naar mijn werk en mijn gebruikelijke activiteiten na quarantaine, was ik vol optimisme. Aanvankelijk hield ik mijn volledige werkweek, vrijwilligerswerk en sociale bijeenkomsten vol. Omdat ik mij vermoeider voelde dan normaal sportte ik minder. Deze vermoeidheid, zo redeneerde ik, zou met de tijd wel verdwijnen. Een beetje vermoeidheid was weinig mis mee. Ik was gewend om bij vermoeidheid door te zetten, eventueel met een koffie. Met bijvoorbeeld de marathontrainingen die ik deed, stop je ook niet bij de eerste de beste vermoeidheid. Aangezien ik met een nieuwe baan bezig was, hoorde daar ook wat doorzetten bij. Desondanks nam ik achteraf gezien te snel aan dat ik enkel nog wat vermoeid was, maar kon mijn lichaam nog niet goed herstellen van inspanningen als werk en sporten als voorheen.

Onbewuste uitputting

Vier weken na de quarantaine ging ik vol vertrouwen op een bouldertrip naar Fontainebleau, in de overtuiging dat ik bijna over mijn COVID-19 infectie heen was. De trip ging goed; ik klom met energie en en had veel plezier, maar ik balanceerde onbewust op een dunne lijn. In gesprekken met een vriendin die Long-Covid had, erkende ik de mogelijkheid dat mijn conditie kon verslechteren, zelfs terwijl ik me bijna hersteld voelde. Mijn energieniveau misleidde me, en tegen de tijd dat we naar huis reden, was ik enorm moe en sloeg de irritatie toe.

De volgende dag, na een korte nacht, werkte ik een lange werkdag door. De vermoeidheid die ik had weggewuifd, begon zijn ware aard te tonen op Koningsdag, een dag die ik rustig aan wilde doen maar uiteindelijk worstelde met basis taken. Een stukje op de racefiets die dag om wat frisse lucht te pakken ging zeer moeizaam.

De dag erna op weg naar werk ging het fietsen en wandelen zeer moeizaam. Tijdens de eerste meeting van de dag, na een uurtje moeizaam werken, werd het scherm voor mijn ogen een abstract geheel en kon ik niet op simpele worden komen. Toen heb ik direct in die meeting aangegeven dat ik mij ziek moest melden, omdat ik die dag niets voor elkaar ging krijgen. Ik wist amper wat er aan de hand was, en al helemaal neit de gevolgen op langere termijn. Ik had wel door dat ik het beste mijn lichaam rust kon geven.

Diagnose Post-Covid

Na twee dagen, die vrijdag nog, had ik een bezoek aan mijn huisarts, en bevestigde ze mijn verwachting dat het Post-Covid is, gebaseerd op mijn symptomen. Deze diagnose temperde mijn optimisme niet; ik geloofde nog steeds dat mijn gezonde jonge lichaam met een gezonde leefstijl wel wat stootjes kon hebben. Dus dat ik snel zou kunnen opbouwen en herstellen.

Ik wist dat ik wat advies van een deskundige kon gebruiken, over hoe op een verstandige manier op te bouwen. Desondanks werd mijn verzoeken voor een gesprek met de bedrijfsarts aanvankelijk afgewezen vanwege de recentheid van mijn ziekte. 

Focus

Omdat ik net was begonnen met een leuke nieuwe baan, wilde ik eerst daarin weer fulltime kunnen functioneren, met mijn verwachting dat dat in zo'n 2 maanden wel weer lukte. Ik stelde een re-integratieplan op om mijn werkuren 'langzaam' op te bouwen. Ik wist dat ik niet in een keer weer fulltime moest werken, maar ik had ook weinig idee van wat dan wel verstandig in mijn situatie. Ik begreep mijn symptomen al amper namelijk en wat op dat moment verstandig was om te doen, laat staan om dat voor meerdere maanden in te schatten. Ik onderschatte de hardnekkigheid van Covid in mijn lichaam, achterafgezien.

Ondanks zorgvuldige planning, testten een relaxed weekendje weg met vrienden mijn grenzen. Het conflict tussen deelnemen aan plezierige evenementen en de noodzaak om te herstellen was een strijd. Mijn lichaam snakte naar plezier en ontspanning en ervaarde meer energie dan dat mijn lichaam had om daarvan te kunnen herstellen, kreeg ik later pas door. Dit werd een van mijn grote uitdagingen in het omgaan met Post-Covid.